Założenia koalicji:
- jasno określony cel – zdobycie co najmniej 60 procent miejsc w Sejmie oraz utworzenie rządu z udziałem czterech partnerów koalicyjnych,
- stworzenie przed wyborami wspólnego programu podstawowego, na który zgadzają się wszyscy partnerzy,
- stworzenie nowej marki dla wspólnego komitetu wyborczego,
- partie zachowują swoje programy indywidualne, własne propozycje rozwiązań, które będą mogły przedstawiać w toku kadencji,
- koncepcja otwartego dialogu oznacza, że od samego początku przyjęte jest założenie, że różnice programowe pomiędzy partiami są naturalne, a wspólne stanowisko będzie wypracowywane w toku dialogu, koordynowanego przez nowo utworzone ministerstwo; w praktyce oznacza to, że w toku debaty przedstawiciele poszczególnych partii koalicyjnych mogą prezentować różne stanowiska w mediach w danej sprawie; różnice stanowisk są traktowane jako naturalne i można o nich mówić otwarcie,
- opracowanie przed wyborami podziału ministerstw pomiędzy partnerów koalicyjnych; jest to element utworzenia dla wyborców jasnej wizji odnośnie tego, jak będzie funkcjonował rząd w ramach koalicji po wyborach,
- utworzenie ministerstwa ds. dialogu i współpracy, na czele którego będzie stała osoba spoza czterech partii; podstawowym zadaniem nowego ministerstwa będzie koordynacja tworzenia projektów ustaw i rozwiązań, na które zgadzają się wszyscy koalicjanci oraz prowadzenie konsultacji społecznych,
- partie mogą przedstawiać własne projekty ustaw, jednak założenie jest takie, że do marszałka Sejmu składane są dopiero po przejściu przez proces konsultacji z partnerami z koalicji; takie projekty ustaw będą potem mogły być nadal przedstawiane jako inicjatywa danej partii,
- utworzenie mechanizmu rozstrzygania sporów w przypadku kwestii, odnośnie których nie udaje się wypracować wspólnego stanowiska; takim mechanizmem może być przeprowadzenie w danej kwestii sondaży opinii (na przykład 2-3 i uśrednienie ich wyników) lub zorganizowanie w danej sprawie panelu obywatelskiego; założenie jest tutaj takie, że wyniki konsultacji społecznych – odwołania się do głosu społeczeństwa, czy to w formie sondażu czy też panelu obywatelskiego – są traktowane przez wszystkich partnerów koalicyjnych jako rozstrzygające i stanowią wskazanie odnośnie sposobu głosowania w Sejmie.
Marcin Gerwin
Jedna odpowiedź
Sądzę, że dwie rzeczy domagają się tu podkreślenia, obie w związku z myśleniem o potrzebach dzisiejszej kampanii:
(1) Różnice programowe. Na tle wciąż powtarzanych zaklęć o konieczności programowych uzgodnień między partiami, których stanowisk — poza oczywistym postulatem odsunięcia PiS — zwłaszcza w niektórych kwestiach (np. aborcja i prawa LGBT nie do uzgodnienia pomiędzy Lewicą, a PSL) uzgodnić się nie da. Dr Gerwin proponuje odwołanie się do decyzji wyborców — po wyborach, kiedy spór będzie się toczył już w Sejmie. Podkreślać trzeba, że również w kampanii to właśnie różnice programowe i wciąż precyzowany “protokół rozbieżności” byłby treścią i zaletą politycznego porozumienia programowego. Obiecywałby nie taką lub inną politykę w sprawach aborcyjnych, pomocy socjalnej i każdej innej, ale gwarantował, że spór będzie miał parlamentarny charakter, że każde zdanie będzie w nim wzięte pod uwagę, a decyzja należeć będzie do obywatelek i obywateli, a nie kuluarowych uzgodnień politycznych liderów. Z pewnego punktu to szansa na koniec polskiej wojny: tworzy sytuację, w której nie trzeba się obawiać wyniku wyborów.
(2) Proponowane tu rozstrzygnięcia w drodze werdyktu reprezentatywnych, losowanych paneli obywatelskich da się mocniej i bardziej interesująco zrealizować, tworząc wspólną listę. W trakcie kampanii debat przed wyborami spośród rywalizujących ze sobą programowo kandydatek i kandydatów do wspólnej listy, to właśnie panele obywatelskie (lub sondaże, lub otwarte prawyborcze procedury, albo inaczej pomyślane “kolegia elektorskie”) wskazywałyby właściwe osoby. Konieczne do tego byłoby jednak porozumienie czterech partii zawierające zobowiązanie respektowania werdyktu paneli…